phranq
05-12-2004, 10:34
Uit de Telegraaf van vanmorgen:
TOKIO, zondag
De organisatie had zo’n beetje alle gaatjes dichtgespijkerd om te zorgen dat dit jaar voor het eerst een Japanner de wereldtitel in K-1 zou pakken. De drie Nederlandse topfavorieten Peter Aerts, Remy Bonjasky en Ernesto Hoost werden bij elkaar in één poule gestopt, waarmee voor de Japanner Musashi in de andere groep de weg was geëffend voor een finaleplaats. Daarin maakte de jury zich volslagen belachelijk door tweemaal te weigeren Bonjasky tot winnaar uit te roepen, terwijl Musashi in de eerste drie ronden duidelijk de mindere was. In de beslissende vijfde ronde vertaalde de Nederlander zijn frustraties in rake klappen, waarop ook de Japanse jury moest capituleren.
De lichaamstaal van Bonjasky sprak boekdelen toen de jury in de finale een gelijke stand uitsprak. Hoofdschuddend hoorde hij het aan, al toonde de ‘The Flying Gentlemen’ zich na de partij verbaal ook een heer. ,,Die dingen gebeuren nu éénmaal in deze sport. Aan mij op zo’n moment de taak de jury nog meer te overtuigen dat ik de beste ben. En dat heb ik gedaan’’, zei Bonjasky, die in tranen uitbarstte en zich liet troosten door een liefdevolle kus van zijn vrouw Melissa.
Bonjasky rekende in Tokio meteen af met het ‘Ernesto Hoost-syndroom’ dat hem het afgelopen jaar onafgebroken achtervolgde. „Vorig jaar zou ik alleen maar gewonnen hebben, omdat Ernesto er niet bij was. Die onzin heb ik vandaag uit de wereld geholpen’’, luchtte Bonjasky zijn hart.
In de kwartfinalepartij tussen viervoudig winnaar Hoost en regerend wereldkampioen Bonjasky vlogen de spetters er niet vanaf, maar daarna zorgde Hoost wel in bewoordingen voor vuurwerk. ,,Ongelooflijk dat ik deze partij op jurybeslissing verlies. Kijk, als ik er terecht afga, hoor je me niet. Maar deze wedstrijd heb ik niet verloren. Ik voel me bestolen’’, zei Hoost, die overweegt volgend jaar opnieuw een gooi te doen naar zijn vijfde titel.
Remy Bonjasky is inmiddels ook goed op weg om het doel van Hoost na te streven. In twee deelnames pakte hij de volle winst, die naast de eer ook nog eens per keer 400.000 dollar opleverde. Het had overigens weinig gescheeld of Bonjasky had er vroegtijdig uit gelegen. In de halve finale tegen Francois Botha stond hij tien seconden voor tijd achter op punten. Op dat moment vloerde hij zijn Zuid-Afrikaanse tegenstander met een trap tegen het hoofd. „Remy was te afwachtend in die partij�, verklaarde zijn trainer André Mannaart. „Tot dat moment waren we aan het verliezen. Gelukkig kwam toen die verlossende schop.�
Als een beurse appel ging de 28-jarige Bonjasky de finale in tegen Musashi, maar zijn mentale kracht overmeesterden de pijnlijke hersenprikkels van zijn verwondingen. De 64.000 knotsgekke Japanners, kregen in de Tokyo Dome wat ze wilden. Een swingende finale, waarin de tweevoudig winnaar het respect afdwong met zijn aanvallende stijl.
De vliegende trappen weekten een orkaan aan opwinding los bij de toeschouwers. Het ‘vliegbrevet’ waar hij veelvuldig gebruik van maakte, werd hem bijna fataal toen hij de ring uit vloog en hard op zijn rug terecht kwam. De schade bleek mee te vallen, al moest hij wel strompelend het honkbalstadion verlaten. „Botha heeft me een paar harde klappen op mijn ribben gegeven en in de partij tegen Ernesto verrekte ik een spier in mijn linkerschouder. De pijn is enorm, maar gelukkig heeft het me niet belet hier te winnen.�
TOKIO, zondag
De organisatie had zo’n beetje alle gaatjes dichtgespijkerd om te zorgen dat dit jaar voor het eerst een Japanner de wereldtitel in K-1 zou pakken. De drie Nederlandse topfavorieten Peter Aerts, Remy Bonjasky en Ernesto Hoost werden bij elkaar in één poule gestopt, waarmee voor de Japanner Musashi in de andere groep de weg was geëffend voor een finaleplaats. Daarin maakte de jury zich volslagen belachelijk door tweemaal te weigeren Bonjasky tot winnaar uit te roepen, terwijl Musashi in de eerste drie ronden duidelijk de mindere was. In de beslissende vijfde ronde vertaalde de Nederlander zijn frustraties in rake klappen, waarop ook de Japanse jury moest capituleren.
De lichaamstaal van Bonjasky sprak boekdelen toen de jury in de finale een gelijke stand uitsprak. Hoofdschuddend hoorde hij het aan, al toonde de ‘The Flying Gentlemen’ zich na de partij verbaal ook een heer. ,,Die dingen gebeuren nu éénmaal in deze sport. Aan mij op zo’n moment de taak de jury nog meer te overtuigen dat ik de beste ben. En dat heb ik gedaan’’, zei Bonjasky, die in tranen uitbarstte en zich liet troosten door een liefdevolle kus van zijn vrouw Melissa.
Bonjasky rekende in Tokio meteen af met het ‘Ernesto Hoost-syndroom’ dat hem het afgelopen jaar onafgebroken achtervolgde. „Vorig jaar zou ik alleen maar gewonnen hebben, omdat Ernesto er niet bij was. Die onzin heb ik vandaag uit de wereld geholpen’’, luchtte Bonjasky zijn hart.
In de kwartfinalepartij tussen viervoudig winnaar Hoost en regerend wereldkampioen Bonjasky vlogen de spetters er niet vanaf, maar daarna zorgde Hoost wel in bewoordingen voor vuurwerk. ,,Ongelooflijk dat ik deze partij op jurybeslissing verlies. Kijk, als ik er terecht afga, hoor je me niet. Maar deze wedstrijd heb ik niet verloren. Ik voel me bestolen’’, zei Hoost, die overweegt volgend jaar opnieuw een gooi te doen naar zijn vijfde titel.
Remy Bonjasky is inmiddels ook goed op weg om het doel van Hoost na te streven. In twee deelnames pakte hij de volle winst, die naast de eer ook nog eens per keer 400.000 dollar opleverde. Het had overigens weinig gescheeld of Bonjasky had er vroegtijdig uit gelegen. In de halve finale tegen Francois Botha stond hij tien seconden voor tijd achter op punten. Op dat moment vloerde hij zijn Zuid-Afrikaanse tegenstander met een trap tegen het hoofd. „Remy was te afwachtend in die partij�, verklaarde zijn trainer André Mannaart. „Tot dat moment waren we aan het verliezen. Gelukkig kwam toen die verlossende schop.�
Als een beurse appel ging de 28-jarige Bonjasky de finale in tegen Musashi, maar zijn mentale kracht overmeesterden de pijnlijke hersenprikkels van zijn verwondingen. De 64.000 knotsgekke Japanners, kregen in de Tokyo Dome wat ze wilden. Een swingende finale, waarin de tweevoudig winnaar het respect afdwong met zijn aanvallende stijl.
De vliegende trappen weekten een orkaan aan opwinding los bij de toeschouwers. Het ‘vliegbrevet’ waar hij veelvuldig gebruik van maakte, werd hem bijna fataal toen hij de ring uit vloog en hard op zijn rug terecht kwam. De schade bleek mee te vallen, al moest hij wel strompelend het honkbalstadion verlaten. „Botha heeft me een paar harde klappen op mijn ribben gegeven en in de partij tegen Ernesto verrekte ik een spier in mijn linkerschouder. De pijn is enorm, maar gelukkig heeft het me niet belet hier te winnen.�